EVLAT SEVGİSİ

Bir kız çocuğu dolaşıyor kapımızın önünde.2 yaşlarında.Saçları kısa kesilmiş.Beyaz bir elbise var üzerinde.Davranışlarında bir rahatlık,  pervasızlık var.Gözlerindeyse biraz hüzün.Etrafta koşuştururken cebinden bir kağıt düşüyor.Babasının yazdığı bir mektup:''Halen üniversitede okumaktayım,kendimi bile geçindiremiyorum vs.vs.'' Terkedilmiş bu çocuk.Aman Allahım diyorum.Nasıl olur?Öylece sokağa bırakıp gitmiş mi? Peki nerde o şimdi?Kaybolmuş ortadan.Hemen aramaya başlıyorum.Kalbim küt küt atıyor.Ya bulamazsam, ya başına bir şey geldiyse?Evlerden birinin bahçesinde rastlıyorum ona.4-5 yaşlarında bir çocuk sıkıştırmış, kolunu yakalamış zavallının ve elindeki sert bir cisimle çiziyor kızcağızın  bileklerini.Hışımla çekip alıyorum kızı.Çocuğa da kızıyorum :'Ne yapıyorsun böyle sen?Canını acıtacaksın ?Böyle oyun olur mu hiç?Annen nerde senin?'' Çocuk işte.Gülüyor sadece.Çalıyorum evin kapısını.Açan yok.Bakıyorum ki kapı aralık.İçeride uyuyakalmış anne.Yerde oynayan bir de bebeği var.''Oğlunuz , çok tehlikeli bir oyun oynuyordu.Küçücük kızın bileğini nasıl da çizmiş,bakar mısınız?'' Kadın öylesine yorgun ve kendinden geçmiş ki ..Cevabını bile dinlemeden çıkıyorum evden dışarı.Sımsıkı sarılıyorum kıza.Seni artık hiç bırakmayacağım,sonsuza kadar koruyacağım diyorum içimden.O ise durgun gözlerle bakıyor etrafa.Bir çocuk değil sanki kucağımdaki.Duyguları,tepkileri elinden alınmış,boş gözlerle bakıyor dünyaya.Eve dönüyorum hemen hızla .Kızı yıkıyor,yediriyorum.Oğlumun artık bir kızkardeşi var diyorum.İçim mutlulukla doluyor.Kafamı tek kurcalayan; evlat edinme işlemlerinin nasıl olacağı, gün gelip de 'kızımı'   elimden alıp almayacakları .Onun dışında öylesine eminim ki evladımın sevgisinden.

                                                                                                     eylem t