Tatilin sonlarına doğru, sevgili Nurturia annesi arkadaşım Ş'nin önerdiği kitabı okumaya başlamış olan eşimle ( Çocuğunuza Sınır Koyma(Robert J.Mackenzi) ) bazı sınır koyma yöntemlerini başlattık.
İlk olarak mutfak masasında bizimle birlikte yemek yemesini sağladık.İlk deneme başarılıydı.Evet bizi çok zorladı ama biz de ona direndik.Bildiğiniz, er meydanıydı mutfak.Kılıçlar kuşanılmıştı.Yemeğini salonda yemek isteyen 3 yaşındaki Yiğit'in her türlü itirazları karşısında, biz iki yetişkin anne baba ,tüm gücümüzle yemeğini burada yemezse odasında tek başına oturmak zorunda kalacağı silahını kullandık.Ağladı,saldıraya geçti,oturmayacağım dedi,aç kalacağım dedi,öğlenleyin yerim ben dedi.Ama sonuçta; kurmuş olduğumuz saat çalınca bu masa toplanacaktı ve Yiğit bizimle birlikte yemek yemezse hem aç kalacak , hem de odada tek başına kalma cezası alacaktı.Kararlılığımızı anlaması için aradan 15 dakika geçti ve sonunda sandalyesine oturdu.Yemeğini bitirmesi konusundaki ufak bir mücadeleden sonra da, kahvaltısını da bitirmiş olarak sofradan kalktı.
Kitabı henüz bitiremedim ama en kısa zamanda okuyacağım.Kitabı okuyup,uygulayan anneler,oldukça memnunlar sonuçlardan.Bu kitabın anne babalara kazandıracakları ise şunlar olacakmış:
- Anlaşılır, kesin ve etkili sınırlar koymak
- Çatışmalar ve güç mücadelelerine bir son vermek- İşbirliğini teşvik edecek kurallar belirlemek
- Çocuklara sorun çözme becerilerini öğretmek
- Yanlış davranışlarla ilgili mantıksal sonuçlar uygulamak
eylem t
Ben de başladım ama her kitapta olduğu gibi yarım kaldı, en iyisi en kısa zamanda bitirmek, yoksa ben biteceğim :)
YanıtlaSilBahar, ben de yarısına geldim ve sabahları serviste okuyabiliyorum ancak.Kesin mesajlar verme konusunu sanırım eşimle biraz hallettik gibi .Ama bu kitaptan sonra çok fazla düşünür oldum.Birçok şey konusunda yanlış yapmışız.Ben hep özgür bıraktım.Bağımsız hareket etsin diye.Oysa sınırları da bilmeye ihtiyacı varmış:(((
YanıtlaSil